Andreas Tietze’nin tarihî ve etimolojik Türkiye Türkçesi Lugati ışığında Yunus Emre’nin söz varlığı üzerine notlar

Abstract

Yunus Emre’nin şiirlerinin güvenilir bir akademik yayınının eksikliğinden ötürü bu şiirlerin dili üzerine akademik bir değerlendirme yapmak çok zordur. Öncelikle Yunus Emre’nin eserlerine ait nüshaların çoğu tarihsizdir ve en eski nüshanın hangisi olduğu belli değildir. Ayrıca nüshalarda imla ve harekeleme tutarlı değildir, bu da araştırmaları güçleştirmektedir. Karaman nüshası (Uysal 2014a) dışındaki yayınlarda yazı çevrimi yetersizdir. Bir diğer sorun ise yayınlarda kullanılabilir dizinler olmayışıdır. Bu durum Yunus Emre şiirlerinin söz varlığı çalışmalarını da zorlaştırmaktadır. Yunus Emre şiirlerinde okunuşu, anlamı, kökeni vb. tartışmalı epeyce sözcük yer alır. Bunların bazıları Tarama Sözlüğü’nde tek örnek olarak gösterilmiştir. Yunus Emre Divanı nüshalarının ayrı ayrı akademik yayınları yapılmadıkça söz varlığının incelenmesi çok mümkün olmasa da, bu yazıda, Andreas Tietze’nin 2020’de yayımlanmış olan Tarihî ve Etimolojik Türkiye Türkçesi Lugati’nin tanıklığıyla bazı sorunlara ışık tutulmaya çalışılmıştır.