Alt batın cerrahisinde desfluran anestezisi ile peroperatif remifentanil ve klonidin infüzyonlarının değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Çalışmamızda, desfluran anestezisinde remifentanil ve klonidinin peroperatif stres cevap üzerine olan etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Abdominal cerrahi planlanan 40 hasta çalışmaya dahil edildi. Anestezi indüksiyonunda 5-7 mg kg-1 tiyopental ve 0.1 mg kg-1 vekuronyum kullanıldı. Anestezi idamesinde % 3.6 desfluran ve % 50 N2O-O2 kullanıldı. Grup I (n=20) deki olgulara indüksiyon sırasında 1 µg kg-1 remifentanil bolus olarak uygulandı ve peroperatif dönemde de 0.1 µg kg-1 dk-1 infüzyon yapıldı. Grup II (n=20) deki olgulara ise 4 µg kg-1 klonidin 20 dk.'da infüzyon şeklinde uygulandı ve peroperatif dönemde ise 2 µg kg-1 sa-1 infüzyona devam edildi. Preoperatif, peroperatif ve postoperatif dönemlerde hastaların EKG, sistolik, diyastolik ve ortalama arter basınçları (SAB, DAB, OAB), kalp atım hızı (KAH), periferik oksijen satürasyonu (SaO2) kaydedildi, kan glukoz ve kortizol değerlerine bakıldı. Bulgular: Hastaların demografik bulguları, operasyon süresi, ekstübasyon zamanı, preoperatif hemodinamik parametreleri ve glukoz-kortizol seviyelerinde anlamlı farklılık yoktu (p>0.05). Peroperatif glukoz-kortizol seviyeleri remifentanil grubunda normal sınırlarda bulunurken, klonidin grubunda normal seviyelerin üzerinde bulundu (p<0.05). Postoperatif dönemde bu seviyeler her iki grupta da yüksek seyretti (p<0.05). Gruplar arasında Modifiye Ramsay Sedasyon skalasındaki fark belirgindi (p<0.05). Remifentanil grubunda 9, klonidin grubunda ise 1 hastada bulantı gözlendi (p<0.01). İlk analjezik ihtiyaç zamanı remifentanil grubunda daha kısa bulundu (p<0.05). Sonuç: Desfluran anestezisinde remifentanil ekstübasyon zamanına kadar stabil bir süreç sağlamaktadır. Ancak postoperatif hemodinamik instabilite ve erken analjezik ihtiyacı bu ajanın dezavantajlarıdır. Klonidin ise postoperatif dönemde analjezik ihtiyacını geciktirebilmektedir

Aim: The purpose of our study was to compare the effect of remifentanil and clonidine on peroperative stress response. Materials and Methods: Forty patients scheduled for abdominal surgery randomized to two groups. Anesthesia was induced by thiopentone 5-7 mg kg-1 and vecuronium 0.1 mg kg-1. Desflurane 3.6 % and 50 % N2O-O2 used for the maintenance of anesthesia. In group I (n=20) remifentanil 1 &micro;g kg-1 was administered as a bolus dose during the induction of anesthesia and an infusion dose of 0.1 &micro;g kg-1 min-1 was used during the peroperative period. In group II (n=20) clonidine 4 &micro;g kg-1 was infused in 20 minutes during the induction of anesthesia and clonidine infusion at a rate of 2 &micro;g kg-1 hr-1 was used in the peroperative period. In the preoperative, peroperative and postoperative periods EKG, systolic, diastolic and mean arterial pressures, heart rates, peripheral oxygen saturation were recorded and blood glucose, cortisol levels were analyzed. Results: There was no significant difference in terms of patient data, operation time, extubation time, hemodynamic parameters and glucose-cortisol levels in the preoperative period (p&gt;0.05). Peroperative glucose-cortisol levels were in normal ranges in remifentanil group, but in clonidine group these levels were higher than normal levels (p>0.05). During the postoperative period these levels were higher from the control values in both groups (p>0.05). There was a significant difference in modified Ramsay scale (p>0.05). Nine patients in remifentanyl group and 1 patient in clonidine group had nausea (p>0.01). The time for first analgesic requirement was earlier in remifentanil group (p>0.05). Conclusion: Remifentanil during desflurane anesthesia may provide stable conditions until the extubation time. Postoperative hemodynamic unstability and early analgesic necessity are the disadvantages of this agent. Clonidine may delay the time for analgesic requirement in postoperative period.