Çevrimiçi öğrenme destekli yabancı dil öğreniminde öğrenenlerin teknoloji uyumlarının tutum, özyeterlik algısı ve farklı ortamların kullanım sıklıklarıyla belirlenmesi

Abstract

Bu çalışmanın genel amacı, çevrimiçi ortam yardımıyla yabancı dil öğrenenlerinin bu ortamla öğrenmeye ilişkin uyumlarını tutum, özyeterlik algısı ve kendilerine sunulan çevrimiçi ortamların kullanım sıklıları yoluyla belirlemeye çalışmaktır. Araştırmaya Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi İngilizce Öğretmenliği Lisans Programı?na kayıtlı, üçüncü ve dördüncü sınıf öğrenenlerinden toplam 300 öğrenen katılmıştır. Araştırma verileri 12 Ocak- 15 Haziran 2009 tarihleri arasında çevrimiçi ortamda sunulmuş ve aynı ortam yardımıyla toplanmıştır. Araştırmada geçerliliği ve güvenirliliği kanıtlanmış olan “Web tabanlı öğretim tutum ölçeği” ve “Çevrimiçi teknolojilerin kullanımına ilişkin özyeterlik algısı ölçeği” kullanılmıştır. Hazırlanan sormaca, tutum ve özyeterlik algısına ilişkin sorulara ek olarak, öğrenenlerin kendilerine sunulan ortamlarda etkileşime girme sıklığını, yaşını, cinsiyetini, sınıfını vb. demografik farklılıklarını belirlemeye yönelik sorular da yer almıştır. Araştırma sonucunda öğrenenlerin çevrimiçi öğrenmeye yönelik tutum düzeylerinin düşük olduğu saptanmıştır, ancak genel olarak tutum düzeyleri düşük olsa da öğrenenler farklı ortamlardan sıklıkla yararlandığında bu ortamı benimsemelerinin daha kolay olduğu, buna paralel olarak direnme boyutunun azalma gösterdiği görülmüştür. Öğrenenlerin çevrimiçi öğrenmeye ilişkin özyeterlik algılarının ise yüksek olduğu ve özyeterlik algı düzeylerinde en yüksek ortalamaya sahip alt boyutun eşzamansız etkileşim boyutu olduğu görülmektedir. Öğrenenlerin çevrimiçi öğrenmeye yönelik tutumları ve özyeterlik algıları arasındaki ilişki sorgulandığında ise bu iki değişken arasında ilişkinin bulunmadığı görülmüştür. Ancak, bu iki değişken alt boyutlar açısından incelendiğinde ders bilgisi, ünite, tartışma, testler, sözlük, bağlantılar ve yardım gibi ortamların kullanımında benimseme alt boyutuna ilişkin öğrenen tutumlarının ortalamaları artarken, direnme boyutu ortalamalarının azaldığı, özyeterlik algılarının da arttığı görülmüştür. Bu durumda öğrenenlerin çevrimiçi ortamları benimseme ve çevrimiçi ortamlara karşı direnme düzeylerinin öğrenenlerin özyeterlik algılarını üzerinde de farklılık yarattığı söylenebilir. Öğrenenlerin çevrimiçi teknolojiye yönelik toplam tutumlarının çevrimiçi ders ortamlarından ders bilgisi, ünite, testler, duyurular, kaynaklar, eposta, sözlük, bağlantılar ve yardımı kullanma sıklıklarına göre istatistiksel olarak anlamlı farklılık gösterdiği tespit edilmiştir. Öğrenenlerin çevrimiçi ortamlara ilişkin özyeterlik algılarının ise çevrimiçi ortamlardan ders bilgisi, tartışma, testler, duyurular, kaynaklar, eposta, bağlantıları kullanma sıklıklarına göre istatistiksel olarak anlamlı farklılık gösterdiği tespit edilmiştir. Öğrenenlerin gerek evden gerekse işyerinden İnternete bağlanma sıklıkları arttıkça, özyeterlik algı düzeyleri de artmaktadır, ayrıca öğrenenler evden İnternete sıklıkla bağlandıkça çevrimiçi ortamları benimseme düzeyleri de artmaktadır. Sonuç olarak öğrenenlerin farklı ortamları kullanma sıklıkları ile İnternete bağlanma sıklıkları gibi demografik özellikler öğrenenlerin çevrimiçi öğrenmeyi benimsemeleri ile ilişkilidir. Ancak öğrenenlerin çevrimiçi teknolojilere yönelik tutumları ve özyeterlik algılarının öğrenenlerin cinsiyet, deneyim, iş durumu ve teknolojiye İnternet kafeden erişim gibi demografik özelliklere göre farklılaşmadığı görülmüştür.