Medenî Usûl Hukuku açısından koruma amacıyla özgürlüğün kısıtlanması

Abstract

Koruma amacıyla özgürlüğün kısıtlanması, Türk Medenî Kanunu’nun (TMK) 432 ile 437. maddeleri arasında düzenlenmiştir. Türk Medenî Kanunu’nun 432. maddesinin birinci fıkrasına göre; akıl hastalığı, akıl zayıflığı, alkol veya uyuşturucu madde bağımlılığı, ağır tehlike arz eden bulaşıcı hastalık veya serserilik sebeplerinden biriyle toplum için tehlike teşkil eden her ergin kişi, kişisel korunmasının başka şekilde sağlanamaması durumunda, tedavisi, eğitimi veya ıslahı için elverişli bir kuruma yerleştirilir veya alıkonulabilir. Koruma amacıyla özgürlüğün kısıtlanmasına ilişkin yargılama bakımından Türk Medenî Kanunu’nda usûl hukukuna dair özel hükümler bulunmaktadır. Söz konusu özel hükümler dışında ise koruma amacıyla özgürlüğün kısıtlanmasına ilişkin yargılamada niteliğine uygun düştüğü ölçüde Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun (HMK) ilgili hükümleri uygulama alanı bulur. Bu noktada, koruma amacıyla özgürlüğün kısıtlanmasına ilişkin yargılamanın medenî usûl hukuku bakımından önemli özelliklere sahip olduğu görülmektedir.