Üniversite akademik personelinin psikolojik dayanıklılık ve yaşam doyumu arasındaki ilişki

Abstract

Bu araştırmanın amacı, akademik personelin psikolojik dayanıklılık ve yaşam doyumları arasındaki ilişkiyi incelemektir. Araştırma ilişkisel tarama modelinde betimsel bir çalışmadır. Araştırmanın çalışma grubunu 2011-2012 eğitim öğretim yılında Kastamonu Üniversitesi’nden tesadüfî örnekleme yolu ile seçilen 94 öğretim elemanı oluşturmaktadır. Veri toplama aracı olarak 1985’te Diener ve ark. tarafından geliştiren ve Köker tarafından 1991’de Türkçeye uyarlanan Yaşam Doyumu Ölçeği ve 2003’de Connor ve Davidson tarafından geliştirilip, 2010’da Karaırmak tarafından Türkçeye uyarlanan Connor ve Davidson Psikolojik Dayanıklılık Ölçeği/CD-RISC kullanılmıştır. Araştırmada psikolojik dayanıklılık ile yaşam doyumu arasındaki ilişkiyi belirlemek amacıyla kolerasyon yöntemi kullanılmıştır. Psikolojik dayanıklılığın yaşam doyumunu yordayıp yordamadığını belirlemek amacıyla ise regresyon analizinden yararlanılmıştır. Ayrıca psikolojik dayanıklılığın yaş, cinsiyet, medeni durum, unvan, hizmet yılı ve üniversitedeki hizmet yılı değişkenleri açısından incelenmesinde Mann- Whitney U ve Kruskal Wallis H testleri kullanılmıştır. Araştırma bulguları değerlendirildiğinde yaşam doyumu ile psikolojik dayanıklılık arasında orta düzeyde pozitif yönde anlamlı bir ilişki bulunmuştur. Psikolojik dayanıklılık yaşam doyumunu anlamlı bir şekilde yordayıp, psikolojik dayanıklılığa ilişkin toplam varyansın %7’sini açıklamaktadır. Ayrıca, üniversite akademik personelinin psikolojik dayanıklılık düzeyleri, cinsiyete, yaşa, medeni duruma, ünvana, hizmet yılına ve bulundukları üniversitedeki hizmet yılına göre ise anlamlı şekilde farklılık göstermemektedir.

The aim of this study is to examine the relationship between academic staff psychological resilience and life satisfaction. The research is a descriptive study in relational survey model. The study group includes 94 faculty members chosen randomly in 2011-2012 academic years in Kastamonu University. As a data collection instruments, life satisfaction scale developed by Diener et al in 1985, adapted to Turkish by Köker in 1991 and Connor and Davidson Resilience Scale/CD-RISC developed by Connor and Davidson in 2003, adapted to Turkish by Karaırmak in 2010, were used. In the study correlation method was used in order to determine the relationship between resilience and life satisfaction, regression analysis was used in order to determine whether the resilience predict life satisfaction. In addition, Mann-Whitney U and Kruskal-Wallis H tests were used in the analysis of resilience in terms of age, gender, marital status, degree, years of service and years of service at the university in the study. When the outcomes were evaluated, a significant, positive relationship was found between life satisfaction and resilience. The psychological resilience predicts life satisfaction in a meaningful way and resilience explains 7% of the total variance about life satisfaction. In addition, resilience levels of the university academic staff does not differ meaningfully from the gender, age, marital status, degree, years of service and years of service at university.