İttifaktan izolasyona: Bağdat Paktı ve Türkiye’nin Ortadoğu'daki yalnızlığı

Abstract

Bu makale, Türkiye’nin Soğuk Savaş dönemi dış politikasında kritik bir rol oynayan Bağdat Paktı’nın, Türkiye’nin Ortadoğu’daki yalnızlığına nasıl zemin hazırladığını analiz etmektedir. 1955 yılında Irak ile imzalanan Bağdat Paktı, Türkiye’nin bölgesel güvenliği sağlamayı ve Batı bloğuna entegrasyonunu güçlendirmeyi amaçlıyordu. Ancak, paktın kurulması, Türkiye’nin Arap dünyası ile olan ilişkilerinde derin bir kırılma yaratmış ve Türkiye’nin Batı’nın bir uzantısı olarak algılanmasına yol açmıştır. Bu çalışmada, Bağdat Paktı’nın beklenenin aksine Sovyetler Birliği’nin Ortadoğu’daki etkisini azaltmak yerine artırdığı ve Türkiye’nin bölgesel olarak izole olmasına katkıda bulunduğu vurgulanmaktadır. Ayrıca, paktın, Türkiye’nin ekonomik beklentilerini karşılamadığı ve dış politikasında ciddi bir başarısızlık olarak değerlendirildiği ortaya konmaktadır. Makale, paktın Türkiye’nin Arap dünyasında Batı yanlısı bir aktör olarak görülmesine yol açtığını ve bu algının Türkiye’nin bölgesel ve uluslararası platformlarda diplomatik yalnızlığını derinleştirdiğini savunmaktadır. Sonuç olarak, Bağdat Paktı, Türkiye’nin dış politikasında önemli bir kırılma noktası olarak değerlendirilmekte ve bu süreçten çıkarılacak dersler üzerinde durulmaktadır.