Neokoros düşüncesinin kökeni ve gelişimi: Tanrı, kutsal krallık ve yönetici ilişkisi

Abstract

Neokoros (Gr. νεώκoρος/νεωκόρος) Roma İmparatorluk Dönemi’nde imparator kültüne bağlı olarak ortaya çıkan dini bir terim ve Hellen Küçük Asyası’nda bizzat imparator tarafından kentlere verilen unvandır. Neokoros teriminin kelime anlamı bir tapınağın günlük rutininden ve işlevselliğinden sorumlu kişiler, tapınak koruyucusu olarak açıklanmaktadır. HellenKüçük Asya’sında neokoros unvanına sahip kentler bu unvan sayesinde agonlar düzenleyebilir, tanrısallaştıran imparatoru bu şekilde onurlandırırlardı. Neokoros düşüncesi, özellikle Augustus Dönemi’nde, Roma İmparatorluk Dönemi’nin başlaması ile şekillenmeye başlar. İmparator Augustus sonrasında pek çok imparatorun öldükten sonra tanrı ilan edildiği bazılarının ise yaşarken tanrılaştırıldığı görülmektedir. Bu çalışmanın amacı, MÖ 3. binden itibaren ilk krallık kurumunun gelişim sürecini ve bununla ilişkili olarak tanrı-kral, kutsal krallık düşüncesini Roma İmparatorluk Dönemi’ne kadar izlemektir.

Neokoros (Gr. νεώκoρος/νεωκόρος) is a religious term emerging in relation with the imperial cult during the Roman Imperial Period, and a title directly approved by the emperor for some of the cities in the Roman Asia Minor. The meaning of the term can roughly be explained as the temple guard, or the stuff in charge of the daily routine of a temple. The cities entitled as neokoros could assemble agons to revere the deified emperor. The known practise of neokoros seems to have taken shape during Augustus, with the dawn of the Imperial Period, and many successors of Augustus were worshiped after they decease, since some of them were revered alive. The main purpose of this study is to trace the godly kingship and the previous evidence for the development of this process, starting from the 3rd millennium BC until the Roman Imperial period.