Türk iş hukukunda esnekliğe ilişkin bir düzenleme: geçici iş ilişkisi

Abstract

Geçici iş ilişkisi, ödünç veren işverenin, kendisine iş sözleşmesiyle bağlı işçisini, işçinin yazılı onayını alarak ödünç alan işverene belirli bir süreliğine iş görme borcunu yerine getirmek üzere göndermesi ile gerçekleşen, taraflarını ödünç veren işveren, ödünç alan işveren ve işçinin oluşturduğu üç taraflı hukuki bir ilişkidir. Geçici iş ilişkisi süresince işçi ile ödünç veren işveren arasındaki iş sözleşmesi geçerliliğini sürdürmektedir. Ödünç veren işverenin geçici iş ilişkisinin kurulmasından hiçbir ekonomik menfaat beklentisi bulunmamaktadır. Geçici iş ilişkisinin kurulmasıyla birlikte ödünç veren işveren ile işçi arasındaki iş sözleşmesine ilave olarak ödünç veren işveren ile ödünç alan işveren arasında da geçici iş ilişkisi sözleşmesi ortaya çıkmaktadır. İşçinin ödünç veren işverene karşı bir yükümlülüğü olan iş görme yükümlülüğü geçici iş ilişkisi ile geçici bir süreliğine ödünç alan işverene karşı yerine getirecek olması sonucunda ödünç veren işveren ile işçi arasındaki iş sözleşmesinden doğan hakların ve yükümlülüklerin taraflarında da birtakım değişiklikler meydana gelmektedir. Bu çalışmada, çalışma hayatında esneklik kavramı ve Türk iş hukukunda esnekliğe ilişkin düzenlemeler, Türk İş Hukuku’nda geçici iş ilişkisi kavramı, diğer iş ilişkileri ile arasındaki benzerlikler ve farklılıklar, geçici iş ilişkisinin türleri incelenecektir. Ayrıca, geçici iş ilişkisinin tarafları, taraflar arasındaki hukuki ilişkiler, tarafların hak ve yükümlülükleri, geçici iş ilişkisine başvurulamayacak haller ve toplu iş hukuku açısından geçici iş ilişkisi incelenecektir.