| dc.description.abstract | Dünyaya gelmiş her sağlıklı insanın yaptığı ilk şeylerden biri bakmaktır. İlk andan beri var olan bu yeti, bedenin ve zihnin gelişimiyle orantılı olarak gelişmektedir. Bu gelişim sürecinde etrafa bakınma sonucunda oluşan ilk bakışlar, bakışma kavramını zihne davet etmektedir. Bu süreçte içinde bulunduğu toplumun, sosyolojik, ekonomik ve inançla ilgili koşulları, kişinin tercihlerini etkilemektedir. Kişi, bu süreçte bilgi dağarcığı ve hayal dünyası sayesinde, hayatındaki yer alan her şeyle ilgili sembolik kodlar yaratmaktadır. 1.Bölüm'de Yakındoğu eksenli coğrafya içerisinde, genellikle kitabi dinler ve inanç gelenekleri çerçevesinde endişelerin şekillendirdiği görsel kültürden bahsedilmiştir. Bu manada yüz ve suret kavramları etrafında şekillenen figür odaklı ve figür kısıtlamalı eserler incelenmiştir. 2.Bölüm'de; Avrupa eksenli bakma ve bakış kavramları etrafında şekillenen dini içerikli portreler ve bunların sanat ve kültür içerisindeki yerleri incelenmiştir. Yakındoğu'da doğayı anlamaya yönelik yapılan bilimsel çalışmaların, Batı topraklarında kendini kültürel bir kod olarak nasıl sunduğundan bahsedilmiştir. 3.Bölüm'de; Uzakdoğu özelinde Çin'de, kendine odaklanan sanatçının, kendine hayran olarak değil aksine kendine ulaşmaya çalışarak resmetme ritüelinden bahsedilmiştir. Bu anlamda etrafındaki her şeye değer vererek bakan bir toplumda hayat, sanat ve felsefenin birbirinden ayrı düşünülemeyecek ve birbirinden bağımsız gelişemeyecek olgular olarak nasıl yerleştiği anlatılmıştır. Son bölümde ise; toplumların görsel belleklerini oluşturan imgeleri birey özelinde düşünerek resmetmiş olduğum bir otoportreyi başka bir bakışla anlamaya çalıştım. Batı geleneği olan bir triptik biçiminde, doğu eğilimli perspektif kullanımını sentezlediğim bu resim, tahayyülümdeki imgelerin oluşum aşamasındaki endişelerini içermektedir. | en_US |
